یکی از گرانبها ترین اشیای مکشوفه باستانشناسی ایران گنجینه با ارزش زیویه می باشد. این اشیاء در یك تابوت مفرغی قرار داشت و مسلماً آنها را همراه جسد دفن كرده اند. این سرزمین در قرن هفتم پیش از میلاد متعلق به مانائی ها بود كه در آن زمان از متفقین مادی ها و آسوریها بودند. پس از زوال مانائی ها، سكائیها در آنجا مقیم شدند.
در ظاهر امر، گنجینه زیویه از گوریكی از شاهزادگان سكائی بدست آمده و مركب است از اشیائی با سبكهای بسیار متنوع آسوری، اورارتی، مادی، سكائی و غیره. به خصوص الواح زینتی آسوری كه از طلا و عاج ساخته شده قابل توجه است. سایر لوحه های عاج كه تقلیدی از اشیاء آسوری دوره سلطنت اسار هادون بشمار می رود در كارگاه های محلی ساخته شده است.
مهمترین قطعات این گنجینه از آثار اورارتوئی است. این امپراطوری در نیمه دوم قرن نهم قبل از میلاد در اطراف دریاچه وان ایجاد شد و بعدها از جنوب دریاچه ارومیه تا دریای سیاه توسعه یافت. لوح ها و مجسمه ها و همچنین سپرهایی كه حافظ و زینت سینه است از جمله این اشیاء بدست آمده هستند. هر چند جزئیات این سپرها آسوری است باز خود سپر را بیشتر میتوان اورارتوئی دانست تا آشوری .
سرهای عقاب و شیروانی كه از جملة تزئینات است كاملا جنبة اورارتوئی دارد . اشیائی كه كاملا سكائی هستند شایسته دقت و تحمل بسیارند . مشهورتر از همه اینها یك بشقاب بزرگ نقره است كه روكش طلا دارد كه با نقوش خاص سكائی واقع در دوایری متحدالمركز مزین است . تاریخ این بشقاب را نزدیك به قرن هفتم قبل از میلاد دانسته‌اند. این زینتها گواه اند كه در این دوره تجارت رونق بسیار داشته و بخصوص این میل و رغبت در مردم آن روزگار بوده كه از اشیاء متفرق و متفاوت یك واحد كامل و موزون بسازند.
