گیوه که در اصلاح محلی به آن کلاش می گویند، قدمتی بالغ بر هزار سال دارد، در واقع گیوه تاریخ دقیق و مدونی ندارد اما جزء اولین پاپوشهای سنتی بشر می باشد که انسان مبتکر دورانهای گذشته با بهره گیری از مواد اولیه فراوان و ارزان قیمت در دسترس طبیعی و ذوق سرشار خویش اقدام به تولید این دست ساخته نموده است، که توان مقابله با گذرگاههای صعب العبور و تاب مقاومت در مناطق کوهستانی و سنگلاخی را داشته باشد و درعین حال سبک و راحت باشد.
گیوه یا کلاش دارای ویژگی های خاصی است که باعث شده در زمان کنونی که انواع واقسام کفش های کارخانه‌ای ، بازار پاپوش کشور را در اختیار گرفته‌اند هنوز هم به عنوانی کفشی عمومی و نه تزیینی مورد استفاده قرار گیرد. یکی از ویژگیهای منحصر به فرد کلاش این است که این پای افزار چپ و راست ندارد و فرد می‌تواند هر لنگه از کلاش ها را در هر یک پاهایی که دوست دارد، بپوشد.
این ویژگی ممتاز پیش از این در تمامی انواع گیوه‌ها دیده می شد اما مرور زمان واستفاده از زیره‌های ماشینی عاملی شد تا اکنون این امربه ویژگی منحصر به فرد کلاش تبدیل گردد.یکی دیگر از ویژگیهای این پاافزار خنک بودن آن است که موجب می‌شود پا همیشه خنک باشد و از بوی بد و عرق پاها جلوگیری کند. دیگر ویژگی قابل توجه کلاش عدم رنگ پذیری آن است.
این نوع گیوه بر خلاف سایر انواع دارای تنوع رنگ نبوده وتنها به رنگ سفید دیده می شود. همچنین قبل از پوشیدن این کفش باید کف آن را برروی سبزی کشید ویا در اصطلاح محلی سبزه خور کرد تا معدود منافذ باقی مانده هم پرشده وآب نتواند به کفش وارد شود.سرانجام اینکه کلاش با اینکه بخش اعظم کار بافت وتولید آن با زنان است ،کفشی مردانه محسوب می شود که نسخه‌ای زنانه ندارد. این کفش محلی در کارگاههای کوچکی در سطح شهرهای کردنشین درست می‌شود که با گذشت سالیان متمادی و تغییر در پوشش مردم جایگاه خود را حفظ کرده و از اعتبار و جذابیت فراوانی نزد مردم منطقه برخوردار است.
